تاثیر ایمپلنت در سیگنال‌های مغزی مربوط به گفتار
بسیاری از گفتاردرمانگران با بیمارانی آشنا می‌شوند که کاملا ً توانایی صحبت کردن را از دست داده‌اند . عدم ناتوانی در گفتار می‌تواند به خاطر آسیب مغزی و یا سکته مغزی رخ دهد ، یا ممکن است بخاطر ابتلا به بیماری پارکینسون باشد . درمان مناسب استفاده از ابزارهای کمکی است که به مردم امکان صحبت کردن را می‌دهد .
یک رابط مغزی جدید توسط محققانی از دانشگاه سان‌فرانسیسکو ( UCSF ) ابداع شده‌است که می‌تواند با خواندن سیگنال‌هایی از مرکز گفتاری مغز ، گفتار ترکیبی را ایجاد کند . این ابداع با درک این موضوع بوجود آمد که این ناحیه از مغز با فکر کردن به صداها برای خلق کردن کلمات کار نمی‌کند بلکه با فرستادن فرمان‌ها به ماهیچه‌های فک ، حنجره ، لب‌ها و زبان به منظور شکل‌دهی کلمات کار می‌کند .
رابط جدید در کنار یک " دستگاه صوتی مجازی " قرار میگیرد که یک شبیه سازی کامپیوتری کامل از تمامی قسمت‌های بدن است . این ترکیب با رابط مغزی ، به سوژه‌ها اجازه می‌دهد که گفتار مصنوعی با صدا طبیعی را تولید کنند .دکتر ادوارد چانگ ، استاد جراحی عصبی و عضو موسسه علوم عصبی UCSF می‌گوید : " برای اولین بار ، این مطالعه نشان می‌دهد که می‌توانیم کل جملات گفته‌شده براساس فعالیت مغزی فرد را تولید کنیم . این یک دلیل هیجان‌انگیز از این اصل است که با تکنولوژی که در حال حاضر در دسترس است ، ما باید قادر به ساخت وسیله‌ای باشیم که از لحاظ بالینی در بیماران با اختلالات گفتاری قابل دوام باشد ."
تاکنون این دستگاه تنها در داوطلبانی مورد آزمایش قرار گرفته‌است که توانایی صحبت کردن را از دست نداده اند . با این حال ، محققان بر این باورند که تفاوت‌های زیادی بین این افراد و استفاده از دستگاه بر روی افرادی که دیگر قادر به صحبت کردن نیستند وجود دارد. در غیر این صورت ، این می‌تواند یک پیشرفت بزرگ در گفتاردرمانی باشد .
لینک منبع