مشکلات عاطفی ، اجتماعی و روانی در کاردرمانی کودکان و نوجوانان با سطوح بالاتر آسیب پذیری ژنتیکی برای افسردگی در بزرگسالان مرتبط بوده است.

دانشمندان دانشگاه کوئینزلند این یافته را ضمن تجزیه و تحلیل داده های ژنتیکی بیش از 42000 کودک و نوجوان از هفت گروه در سراسر فنلاند ، هلند ، نروژ ، سوئد و انگلیس انجام دادند.

پروفسور کریستل میدلدورپ گفت: محققان همچنین ارتباطی با آسیب پذیری ژنتیکی بالاتر برای بی خوابی ، عصبی بودن و شاخص توده بدنی پیدا کرده اند.

پروفسور میدلدورپ گفت: در مقابل ، شرکت کنندگان در مطالعه که دارای امتیازات ژنتیکی بالاتری برای دستیابی به تحصیلات و بهزیستی عاطفی بودند ، مشکلات کودک را کاهش داده اند.

سطح آسیب پذیری ژنتیکی یک فرد را با اضافه کردن تعداد ژن های خطر در یک اختلال یا صفت خاص محاسبه شده و سپس بر اساس سطح اهمیت هر ژن تنظیماتی انجام شده است.

محققان متوجه شدند که این رابطه عمدتا در سنین مختلف مشابه است.

نتایج تحقیقات نشان می دهد عوامل ژنتیکی مشترکی وجود دارد که طیف وسیعی از خصوصیات روانپزشکی و کاردرمانی کودکان و همچنین صفات مرتبط با آن را در طول عمر یک فرد تحت تأثیر قرار می دهد.

پروفسور کریستل میدلدورپ گفت: حدود 50 درصد کودکان و نوجوانان دارای مشکلات روانپزشکی مانند اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه (ADHD) همچنان در بزرگسالان دچار اختلالات روانی می شوند و در معرض خطر انصراف از اجتماع و یا مدرسه خود در بین سایر کودکان هستند.

یافته های این مطالعه مهم است زیرا آنها نشان می دهند این استمرار بین صفات کودکی و بزرگسالان تا حدی توسط خطر ژنتیکی تبیین می شود.

افراد در معرض خطر آسیب دیده باید مورد توجه قرار بگیرند و در صورت امکان از کاردرمانی هدفمند کمک بگیرند.

اگرچه آسیب پذیری ژنتیکی در این مرحله به اندازه کافی دقیق نیست تا بتواند پیش بینی های فردی را در مورد چگونگی بروز علائم یک فرد با گذشت زمان انجام دهد ، اما ممکن است در آینده در ترکیب با سایر عوامل خطر ، اینگونه شود ، این ممکن است با ارائه کاردرمانی برای کودکان به صورت درمانهای هدفمند برای کودکانی که بیشترین خطر بروز مشکلات عاطفی و اجتماعی و اختلالات بیش فعالی یا کمبود توجه مداوم را دارند ، این نوع کاردرمانی از پزشکی دقیق عملکرد مطلوبتری داشته باشد.

لینک منبع