اثربخشی تحریک بخشی از مغز از طریق گفتاردرمانی در بهبود افراد با سکته مغزی مبتلا به نارساخوانی
آیا تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال می‌تواند به بیماران مبتلا به نارساخوانی در افراد با سکته مغزی کمک کند .بررسی های بالینی ، در حال تحقیق برای درک و درمان اختلالات عصبی و تاثیر آن در تکلم هستند . محققان در سی ان ان و usc یک تیم تشکیل دادند تا بررسی کنند که آیا آن‌ها می‌توانند به بیماران ضربه مغزی که از قدرت تکلم رنج می‌برند کمک کنند یا خیر.در چند ماه پس از تکمیل درمان , تکلم در بیمارانی که تحریک الکتریکی دریافت کرده‌اند بیش از دو برابر شده‌است . اگر این تاثیر توسط تحقیقات آینده پشتیبانی شود , می‌تواند به معنای تغییر عمده‌ای در چگونگی اداره توان‌بخشی سکته مغزی باشد.
حدود یک سوم بیماران سکته مغزی برخی از توانایی های خود ، برای استفاده از زبان را از دست می‌دهند . این اتفاق وقتی رخ می‌دهد که سکته روی شبکه‌های مغز تاثیر می‌گذارد. این شبکه ها به ما اجازه می‌دهد تا کلمات را به افکار و تصاویر اختصاص دهیم و یا اینکه عضلات مورد نیاز برای صحبت را هدایت کنیم . زبان مرجع برای نجات بخش‌هایی از این شبکه‌ها که دست‌نخورده باقی مانده‌اند , درمان می‌شود . در گفتاردرمانی , به بیمار تصاویری از اشیا مشترک را نشان می‌دهد و از آن‌ها خواسته می‌شود کلماتی را بیان کنند که آن‌ها را توصیف می‌کند . این تمرینات (نامگذاری) برای تقویت توانایی بیمار در یادآوری و شکل دادن کلمات به کار می‌روند . اگرچه چنین مانورهایی به بعضی از بیماران کمک می‌کند تا توانایی استفاده از زبان را پیدا کنند , درمان در تمام بیماران موفقیت‌آمیز نیست . ریکاوری می‌تواند به ویژه در بیماران با تاخیر بلند مدت یا طولانی‌تر پس از سکته مغزی مشکل باشد .
تحریک الکتریکیTDCS نوعی تحریک مغزی است که تصور می‌شود فعالیت الکتریکی در بخش‌هایی از مغز را هدایت می‌کند . روشن نیست که چگونه کار می‌کند , اما محققان فکر می‌کنند که به بهبود فعالیت مغز در شبکه‌های زبانی در قشر مغز کمک می‌کند . این روش غیرتهاجمی است و از طریق الکترودهایی متصل به پوست سر اعمال می‌شود . شرکت کنندگان معمولا ً احساس خارش مختصری را احساس می‌کنند اما هیچ نشانه منفی را گزارش نمی‌دهند . این روش درمانی در تعدادی از بیماری‌های مختلف از جمله افسردگی و آلزایمر مورد آزمایش قرار می‌گیرد .
محققان در دانشگاه یو. اس . یو ، این سوال را مطرح کردند که آیا TDCS می‌تواند گفتار و تکلم را در بیماران سکته مغزی با aphasia بلند مدت افزایش دهد یا خیر. آن‌ها از یک روش منحصر به فرد برای آزمایش ایده خود استفاده کردند . به جای آن که به دنبال اثبات این باشند که درمان جدید موثر بوده‌است ، آن‌ها به دنبال مدرکی بودند مبنی بر اینکه این درمان موثر نبوده است. این روش از لحاظ علمی قویتر است ، زیرا از نادیده گرفتن هر گونه مدرکی که ممکن است یک درمان جدید کارساز باشد ، جلوگیری می‌کند .
در ۲ مرحله آزمایش که حداقل شش ماه طول کشید ، ۷۴ بیمار سکته مغزیaphasia را با تصویربرداری( MRI ) مغناطیسی کارکردی از مغز ، در حین تمرین نامگذاری ، مورد آزمایش قرار دادند . تصاویر MRI نشان داد که زمانی که از بیماران خواسته شد تا نام اشیا آشنا را نام ببرند ، قسمت‌هایی از مغز فعال شده بود . سپس الکترودها روی آن نواحی فعال مغز قرار گرفتند . محققان مظنون هستند که تحریک کردن چنین قسمت‌هایی از مغز با TDCS می‌تواند به تقویت فعالیت در این مناطق کمک کند . این نوع فعالیت افزایش‌یافته ممکن است به بیماران کمک کند تا به درستی اشیا را در طول گفتاردرمانی نام ببرند . برخی از بیماران به مدت ۲۰ دقیقه پس از DCS بیمارستان بستری شدند در حالی که به برخی دیگرTDCSکاذب داده شد ، که در آن جریان الکتریکی تنها برای ۳۰ ثانیه به کار گرفته شد تا احساس سوزش سطحی روی پوست سر ایجاد شود . بیماران در هر دو گروه سه هفته از گفتاردرمانی استاندارد را دریافت کردند ، که طی آن نمرات آن‌ها در نامگذاری آزمایش‌ها ثبت شد .
دانشمندان به طور خوشایندی شگفت‌زده شدند از اینکه بیمارانی که با TDCSدرمان شده‌اند قادر به نامگذاری حدود ۱۴ شی شدند ، درحالیکه آن‌هایی که در آن گروه ساختگی بودند می‌توانند تنها ۸ مورد از آن‌ها را نام ببرند . این مطالعه نشان داد که TDCS همراه با گفتار درمانی یک درمان جدید امیدبخش برای بیمارانی است که این مشکل را دارند.
لینک منبع