درمان ساختاری در معالجه کودکان مبتلا به مشکلات حسی حرکتی
فرضیه اصلی درمان ساختاری(Interoention B) این بود که به کودک بیاموزیم که چگونه مهارتهای رشد را کسب کند و عملکردهای حسی و حرکتی لازم برای بهبود مهارت هایش را فرا گیرد. این رویکرد با استفاده از تکنیک های خاص مدیریتی ، تمرین های تجربی ، تمرین مهارت ها و فعالیت های درمانی اجرا گردید. اهداف خاص رویکرد مداخله ساختار یافته افزایش مهارت های حرکتی درشت ، ایجاد تعادل ، افزایش کیفیت حرکت ، استفاده از دست ، هماهنگی چشم و دست ، مهارت های خودمراقبتی ، مهارت های ادغام حسی و مهارت های ادراکی بودند.
مداخله حرکتی ساختاریافته در کاردرمانی کودکان شامل موارد زیر بود:
- توالی از پیش تعیین شده
- از تمرینات تکراری استفاده می شود
- این روش برنامه محور است
- به مشارکت بزرگسالان نیاز دارد
- بر کار تأکید دارد
- مهارتهای خاصی را آموزش می دهد
- از تجهیزات خاصی استفاده می کند.
درمان در یک اتاق درمانی اختصاصی مجهز به تجهیزات تعلیق (به عنوان مثال, تاب گلایدر هاموک و بالش) ، تجهیزات سیال بزرگ (یعنی توپ تراپی و بالشها) ، مواد اکتشافی لمسی ، مواد قابل دستکاری مخصوص حرکات ظریف ، و موارد مورد نیاز برای حرکت بصری (به عنوان مثال ، رسم ، پازل ها و اسباب بازی های ساختمانی) ، تجهیزات مختلف تعادل و برنامه ریزی حرکتی (یعنی تیرهای تعادل ، ترامپولین ، و دیوارهای کوهنوردی) و ابزارهای تقویت قدرت (به عنوان مثال ، مقاومت درمانی و طناب کشی). انجام شد.
تجزیه و تحلیل داده ها
دو نوع تجزیه و تحلیل در کاردرمانی انجام شد. اول ، برای تعیین اینکه هیچ اثر تعصبی وجود ندارد ، تجزیه و تحلیل مکرر مقیاسها انجام شد. دوم ، برای مقایسه مزایای نسبی هر مداخله برای هر فرد ، تغییر نمرات پس از مداخله A و B بررسی گردیدند:
- عملکرد های کاربردی ، از جمله مراقبت از خود ، حرکات ظریف ، حرکت های درشت و مهارت های دیداری-حرکتی
- مهارت های حرکتی ظریف و درشت به دست امده
- عملکرد ادغام حسی
- رفتار ، توجه و بازی
معیار کسب امتیاز در مقیاسهای توسعه حرکت Peabody این بود که پس از گذشت 3 ماه از مداخلات دو ماهه همچنان کودک در روشهای اموخته شده مهارت داشته باشد. مزایای ازمون فرعی DeGangi-Berk که به ارزیابی میزان بهبود ادغام حسی میپرداخت در نظر گرفتن تغییر نمره هر مقیاس نقص از حالت در معرض خطر به حالت نرمال یا کسب امتیاز پنج یا بیشتر از ان است. سرانجام ، افزایش مقیاسهای مشاهده باعث پیشرفت حداقل 70٪ یا بیشتر در مهارتهای از پیش تعیین شده شد (به عنوان مثال ، مهارت های تعیین شده در طی شش یا هشت جلسه )
نتیجه گیری
در این مطالعه مشخص گردید که سنسورهای حرکتی ساخت یافته نسبت به الگوی کودک محور در ارتقاء مهارت های حرکتی درشت و مهارت های عملکردی بهتر عمل میکنند (یعنی مراقبت از خود ، مهارتهای حرکتی ظریف ، مهارتهای حرکتی درشت و حرکات بصری).
علاوه بر این ، مهارت های ادغام حسی به دلیل استفاده از درمان حسی حرکتی ساخت یافته در بیشتر شرکت کنندگان بهبود یافته بودند. تکرار و تمرین مهارتها علاوه بر انجام فعالیتهای ادغام حسی حرکتی و درمانی که در طول درمان حسی حرکتی ساختار یافته به کار گرفته شدند ، باعث ارائه این نتایج گردیدند. تئوری های کنونی یادگیری حرکتی بر این نکته مهم تاکید دارند که مهارت هایی که از طریق تمرین و مکانیسم های بازخورد به وجود می ایند باعث ارائه برنامه حرکتی تعمیم یافته ای میشوند که باعث پرورش مهارت های مرتبط خواهند شد.
در حین درمان حسی حرکتی ساختار یافته ، یک متخصص درمانگر از تکنیک ها یا راهکارهای خاصی استفاده می کند که عملکرد کودک را تسهیل می نماید (به عنوان مثال ، تکنیک های آموزش ادراک حرکتی ، تکنیک های رسیدگی به اختلالات مربوط به رشد عصبی). پوول (1991) برخی از مؤلفه های یادگیری حرکتی را شرح داده است. این موارد شامل:
الف) نظارت کلامی ، نظارت و راهنمایی هایی است که به کودک کمک می کنند تا هدف یا اهداف مورد نظر را فرا گیرد.
(ب) تمرین ازمون و خطا ضمن تمرین مؤلفه های وظیفه خاص ، و
(ج) بیان تغییرات به وجود آمده در کار و وضعیت ، که به کودک کمک می کنند تا مهارتها را از طریق تلفیق آنها با یکدیگر فراگیرد.
اگرچه مهارت های حرکتی درشت در نتیجه درمان ساختار یافته ، بیشتر پیشرفت میکنند ، اما به نظر می رسد مهارت های حرکتی ظریف نیز در نتیجه فعالیت های کودک محور بهبود می یابند. این یافته ها نشان می دهد که استراتژی های درمانی مختلف برای ارتقاء مهارت های حرکتی ظریف و درشت مورد نیاز هستند. فعالیتهای حرکتی درشت به تعادل و وضعیت فرد و کنترل ، قدرت ، ادغام دو جانبه ، برنامه ریزی حرکتی و انگیزه بستگی دارند. از طرف دیگر مهارتهای حرکتی ظریف به هماهنگی ، مهارت در کار با یک دست ، هماهنگی دو جانبه و همچنین ایجاد انگیزه و تلاش برای جستجوی و کشف اشیاء موجود در محیط بستگی دارند.
فرایند آزمایش با ابزارها و یادگیری عملکرد از طریق بازی های خلاقانه ممکن است اجزای اصلی فراگیری مهارتهای مختلف توسط کودک باشند. با این حال در این خصوص هیچ یافته قطعی در زمینه های رفتاری ، توجه و بازی یافت نشده است. ، کودکانی با مشکلات اخلاقی ر از هر دو روش درمانی به یک اندازه بهره مند شدند ، در حالی که کودکانی که دارای مشکلات کمتری بودند در فعالیت های کودک محور بهتر عمل نمودند.
رویکرد فعالیتهای کودک محور ممکن است به کودک اجازه دهد تا استقلال و کنترل خود را در هر محیطی حفظ نماید. ، طرحهای بازی خود را سازماندهی کند ، و به جستجوی محرک های محیطی بپردازد و ، در عین حال ، رویکرد درمانی ساختاریافته ممکن است برای توسعه کنترل رفتاری کودک مفید باشد ، بنابراین درمانگران دریافتند که به دلیل مشکلاتی که کودکانی با مشکلات اخلاقی با انها دست و پنجه نرم می کنند استفاده از درمان کودک محور برای این کودکان راحت تر است. پیدا کردن تعادل بین این دو رویکرد ، هنر درمان است و مطمئناً برای درمانگران اندکی چالش برانگیز خواهد بود. گرچه افراد دارای مشکلات ادغام حسی و رفتاری ، که از آن به عنوان اختلالات حسی حرکتی نیز یاد می شود ، تفاوت ی با کودکانی که دچار چنین مشکلاتی نبودند نداشتند. لکن درمان کودک محور میتواند در سازماندهی بازی و تعدیل رفتارهای هر دو گروه مفیدتر باشد. کودکان مبتلا به اختلالات حسی تمایل دارند سطح بالایی از تحریکات حسی را دنبال نمایند (به عنوان مثال ، حواس لمسی و حس عمقی،خودتحریکی) .
بنابراین بازی های فانتزی ممکن است زمینه ای معنادار را برای درمان اینگونه کودکان فراهم کند. اگرچه درمان ساختاری بیشتر روی مهارت های تمرینی متمرکز است ، اما تحریکات حسی ای که، توسط درمانگر هدایت می شد نمیتواند به اندازه کافی شدید باشد تا نیازهای کودکانی با این مشکلات را برآورده کند.
لینک منبع