دگرگونی ژن ها با بروز استرس در بچه هایی که از والدین خود جدا می‌شوند کاردرمانی کودکان
مطالعات متعدد کاردرمانی کودکان حاکی از آن بوده است که آن دسته از کودکان کم سن و سالی که در خارج از محیط خانه از آنها نگهداری می‌شود و به ویژه اینکه در شرایط نگهداری خوبی نباشند و 30 ساعت یا بیشتر در هفته در چنین موقعیتی قرار داشته باشند دارای میزان کورتیزول بالاتری نسبت به کودکانی هستند که در خانه از آنها نگهداری می‌شود.
نیاز های عاطفی کودکان تأثیر ژنتیکی طولانی مدت بر روی نسل های آینده میگذارند
کارشناسان در مورد نیازهای عاطفی کودکان بسیار کوچک می گویند ، افزایش سطح هورمون استرس کورتیزول در نوزادان و کودکان کوچک که از والدین خود ، به ویژه مادرانشان جدا شده اند ، می تواند تأثیر ژنتیکی طولانی مدت بر روی نسل های آینده داشته باشد. در تفسیری که توسط ژورنال انجمن سلطنتی پزشکی منتشر شده است ، نویسندگان می گویند که مطالعات متعددی نشان می دهد که که آن دسته از کودکان کم سن و سالی که در خارج از محیط خانه از آنها نگهداری می‌شود و به ویژه اینکه در شرایط نگهداری خوبی نباشند و 30 ساعت یا بیشتر در هفته در چنین موقعیتی قرار داشته باشند دارای میزان کورتیزول بالاتری نسبت به کودکانی هستند که در خانه از آنها نگهداری می‌شود.
پرفسور سردنیس پرییرا‌گری، استاد بازنشسته تمرینات عمومی دانشگاه اکستر و رئیس موسسه خیریه کودکان What About the Children? که این مقاله را همراه با دو تن از همکاران خود نوشته است می‌گوید: در پستانداران، آزاد شدن کورتیزول یک واکنش عادی در برابر استرس است که در شرایط اضطراری روی می‌دهد و اغلب هم مفید است. هرچند آزاد سازی مداوم کورتیزول طی چندین ساعت یا روز متمادی می‌تواند مضر باشد.
اهمیت گذراندن وقت والدین با فرزندانشان
نویسندگان می‌گویند که افزایش میزان کورتیزول نشانه استرس بوده و زمانی که کودکان با والدین خود سپری می‌کنند به لحاظ بیولوژیکی بسیار مهم تر از آن چیزی است که اغلب می‌دانیم. در واقع در این وضعیت استرس همیشه با کودکان مرتبط بوده و به ویژه در مورد پسر بچه ها صدق می‌کند و موجب می‌شود تا واکنش های پرخاشگرانه ای داشته باشند. البته همه کودکان تحت الشعاع این وضعیت قرار نمی گیرند ولی بخش مهمی از آنها این مشکل را تجربه می‌کنند. افزایش میزان کورتیزول با کاهش سطح آنتی بادی ارتباط داشته و در بخش هایی از مغز تغییر می‌کند که با ثبات عاطفی ربط دارد.
متخصصین کاردرمانی بر این عقیده هستند که عوامل محیطی با ژن ها در تعامل هستند، بطوری که این ژن ها هم ممکن است تغییر کنند، و زمانی که این تغییرات در نتیجه تجربه های نامطلوب کودکی روی داد می تواند به نسل های آتی هم منتقل شود. چنین اثرات ژنتیکی نیاز به مطالعه فوری دارد.
سردنیس می‌گوید: تحقیقات آتی باید به شناسایی ارتباط بین مراقبت از کودکان کم سن و سال در محیط های مختلف با سطح کورتیزول در آنها، DNA و رفتارشان بپردازد.