تاثیر پشتیبانی والدین در یادگیری رانندگی جوانان مبتلا به اوتیسم
طبق مطالعات کاردرمانی بزرگسالان ، آن دسته از متخصصان کاردرمانی در رانندگی که بطور اختصاصی با رانندگان جوانان اوتیسمی کار کرده اند انجام داده اند، جوانان دارای اوتیسم برای آنکه در درجه نخست اولویت بتوانند به استقلال رفتاری دست یابند و آماده آموزش رانندگی شوند نیاز به پشتیبانی ویژه از سوی والدین یا سرپرست خود دارند.
این نتایج توسط پژوهشگران بیمارستان کودکان فیلادلفیا (CHOP) گردآوری شده و اخیراً هم در مجله اوتیسم در بزرگسالی انتشار یافته است.
این مربیان رانندگی همچنین بر لزوم تدوین و بهسازی تمرینات بهینه برای هدایت ارزیابی و ارائه آموزش های عمدتاً فردی برای بزرگسالان اوتیسمی تأکید داشتند.
مسائل مربوط به اعمال حرکتی برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم
این مطالعه توسط یک تیم چند رشته ای از کاردرمانی بزرگسالان و محققان مرکز تحقیق و بازداری از آسیب CHOP ، مرکز تحقیقات اوتیسم و بخش پزشکی اورژانس و نیز مدرسه پرستاری دانشگاه پنسلوانیا و انیستیتوی حمل و نقل فنی پنسیلوانیا (VTTI) ، به عنوان بخشی از تحقیق پنج ساله انجام شده که هدف از آن پی بردن به مسائل مربوط به اعمال حرکتی برای بزرگسالان اوتیسمی بوده است و بودجه لازم برای آن نیز از سوی نهاد ملی Eunice Kennedy Shriver بهداشت کودکان و توسعه انسانی (NICHD) در سازمان ملی بهداشت (NIH) تأمین شد. مطلب حاضر اولین مقاله انتشار یافته مربوط به بخشی از این مطالعه است.
راشل‌کی مایرز ، با مدرک دکترا ، نویسنده اصلی مطالعه و دانشمند فعال در مرکز تحقیقات و بازداری از آسیب بیمارستان کودکان فیلادلفیا (CHOP) می‌گوید: طی مصاحبه هایی که با مربیان متخصص رانندگی و متخصصان کاردرمانی اوتیسم داشتم دریافتم که به زعم آنها والدین نقش کلیدی در آماده سازی جوانان اوتیسمی برای آموزش رانندگی بصورت مستقل دارند.
مربیان رانندگی و متخصصان کاردرمانی اوتیسم در این خصوص توصیه میکنند که بهتر است والدین به فرزندان خود در توسعه مهارت های مستقل زندگی همچون بکارگیری موارد دیگر حمل و نقل از جمله دوچرخه سواری یا حمل و نقل همگامی یاری برسانند و قبل از شروع به رانندگی آنها در جاده، تمرینات قبل از رانندگی همچون آدرس دادن و راهنمایی را بیشتر تمرین کنند.
مربیان راهنمایی و رانندگی منبع و راهنمای مهمی برای خانواده ها هستند، بخصوص آنهایی‌که دارای جوانان اوتیسمی و علاقمند به یادگیری رانندگی می‌باشند. هرچند چون اطلاعات چندان زیادی در مورد تجربه خاص آموزش دادن به جوانان اوتیسمی در خصوص نحوه رانندگی وجود ندارد، در نتیجه توانایی ارائه راهنمایی های مناسب برای آنها پیرامون فرآیند آموزش یادگیری، به مراتب محدودتر می‌شود. کاردرمانگران برای مرتفع ساختن این محدودیت، مصاحبه های دقیقی را با آن دسته از مربیان متخصص رانندگی انجام دادند که از تجربه کار با جوانان و افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم برخوردار بودند. در واقع این مطالعه عبارت از اولین مطالعه برای بررسی فرآیند و تجربه آن دسته از مربیان راهنمایی و رانندگی است که آموزش های پشت فرمان را بخصوص برای این قشر بخصوص جمعیت فراهم می‌آورند.
اهمیت نقش والدین جوانان مبتلا به اوتیسم در آماده سازی آنها برای دوره آموزش رانندگی
طی این مطالعه دسته ای از موضوعات مشترک و معمول در کاردرمانی نوجوانان مبتلا به اوتیسم بدست آمد که اهمیت نقش والدین جوانان اوتیسمی را در آماده سازی آنها برای دوره آموزش رانندگی، بیش از پیش می نمایاند و نیز این امر در مورد مربیان راهنمایی و رانندگی هم صدق می‌کند که به زعم آنها نیز والدین نقش اصلی و ضروری در پشتیبانی از آموزش های آنها و یاد دادن مهارت های رانندگی و بهبود سایر رفتارهای مستقل در این افراد دارند.
مربیان فعال در این زمینه می گویند والدین جوانان اوتیسمی می‌توانند از مستقل بودن آنها پشتیبانی کنند و حتی آن را در درجه نخست اولویت قرار دهند که از طریق تشویق این افراد به توسعه مهارت های زندگی از قبیل کوتاه کردن چمن ، آشپزی و استفاده از وسایط نقلیه عمومی، قبل از یادگیری رانندگی حاصل می‌شود.
هرچند مربیان راهنمایی و رانندگی نیاز به توسعه و بهسازی تمرینات بهینه را برای ارزیابی و آموزش این مهارت تشخیص داده اند ولی در عین حال می‌دانند که باید شیوه های ویژه و اختصاصی برای تحقق نیازهای منحصر به فرد برای هر راننده جوان اوتیسمی اتخاذ شود که بازتابی از این طیف است که هر جوان اوتیسمی را به شکل متفاوتی تحت الشعاع قرار می‌دهد. پیشنهادات دیگر ارائه شده از سوی سایر مربیان رانندگی که در این مطالعه شرکت داشتند عبارت بوده است از:
بکارگیری خدمات توانبخشی حرفه ای در سطح دولتی برای پشتیبانی مالی از آموزش، تعیین و ارتقای پیش شرط های مربوط به مهارت‌های زندگی قبل از اقدام به یادگیری رانندگی، یادگیری رانندگی با نظارت والدین و تشریک مساعی مربیان حرفه ای راهنمایی و رانندگی و آموزش‌های اختصاصی برای پرداختن به نیازهای ویژه مربیّان راهنمایی و رانندگی.
بنجامین ای یریس، دارای مدرک دکترا، محقق مولف و متخصص روانشناسی مرکز تحقیقات اوتیسم در بیمارستان کودکان فیلادلفیا می‌گوید: چیزی که این مربیّان متخصص رانندگی به ما در مورد تفکیک بین رانندگی و سایر مهارت های زندگی افراد مبتلا به اوتیسم گفتند شگفت آور بود. شاید بعضی از والدین به جوانان اوتیسمی خود اجازه استفاده از اجاق گاز را ندهند ولی می پرسند که آیا آنها آمادگی یادگیری رانندگی را دارند یا نه. در واقع والدین صرفنظر از آنکه آیا بچه هایشان تصمیم به رانندگی گرفته اند یا نه باید آنها را به استقلال بیشتر تشویق کنند و اینکه روی پای خودشان بایستند. مسافرت بطور مستقل از راه رانندگی و یا سایر شیوه های حمل و نقل نقش کلیدی در آموزش، کار و ارتباط آنها با خانواده و دوستان دارد.
گرفتن گواهینامه رانندگی را می توان مهم ترین نقطه عطف در گذر از نوجوانی به بزرگسالی تلقی کرد. این نقطه عطف موجب افزایش استقلال و پویائی جوانان می‌شود و از پتانسیل منجر شدن به ارتقای دستیابی به فرصت های فعالیت در بازه های آموزشی، یادگیری مهارت های شغلی و اجتماعی برخوردار میباشد. طبق تحقیقات گذشته CHOP، تقریباً یک‌سوم جوانان اوتیسمی در سنّ 21 سالگی گواهینامه رانندگی دریافت میکنند که این امر موجب ارتقای توانایی آنها به عنوان یک بزرگسال مستقل می‌شود.
در وب سایت TeenDriverSource.org و مرکز تحقیقات اوتیسم CHOP ، اطلاعات خوبی برای خانواده های دارای نوجوانان اوتیسمی وجود دارد که به آنها کمک می‌کند تا از این دوره عبور نموده زندگی را به عنوان یک بزرگسال مستقل تجربه کنند.
انجام این مطالعه از سوی انستیتو ملی بهداشت کودکان و توسعه انسانی در نهاد ملی Health awards پشتیبانی شده است.
لینک منبع