کاردرمانی در منزل
این مقاله در مورد چالش ها و پیامدهای درمان کودکان در خانه صحبت میکنیم. متخصصین کاردرمانی کودکان در حال انتقال شرایط درمان از کلینیک کاردرمانی به خانه هستند. کار در محیط خانه به درمانگران این حرفه نیاز دارد تا نقش ها، عملکردها و سبک های درمانی خود را با شرایط خانه تطبیق دهند. مداخله اغلب با استفاده از فعالیت ها و آشیایی که درون دنیای کودک است، درمانی مرتبط را شکل می دهد. بنابراین، اهداف عملکردی ممکن است در محیط زندگی کودک با واقع بینی بیشتری محقق شوند. تعامل با اعضای خانواده همچنین فرصت هایی را برای ایجاد روابط مشترک با والدین و در نتیجه ادغام برنامه مداخله با زندگی کودک در خانه فراهم می کند. پس با ما تا انتهای این مقاله همراه باشید تا در مورد کاردرمانی کودکان اوتیسم در منزل بیشتر بدانید :
کاردرمانی کودکان در منزل
مداخله کاردرمانی در حال انتقال به خارج از کلینیک و به خانه است. کاردرمانی در منزل در حال رشد است، با این حال تحقیقات کمی در این زمینه انجام شده است. اگر چه برخی از مسائل مربوط به ارائه درمان خانگی برای معلولیت جسمی بزرگسالان ممکن است مشابه موارد مربوط به درمان کودکان در خانه باشد ولی تفاوت های خاصی وجود دارد. هدف این مقاله بحث در مورد موضوعات خاص ارائه کاردرمانی به کودکان در خانه هایشان است. مشخصات بالینی کنونی نشان دهنده روند مناسب و توانمند کودکان در دریافت درمان در خانه است. پزشکان، روانشناسان، مربیان و درمانگران در زمینه های دیگر از جمله منابع مختلف ارجاع برای درمان در منزل هستند. دلایل مراجعه به همان اندازه متنوع است. با این حال سه گروهی که بیشترین مراجعه به آن ها انجام می شود:
الف) کودکانی که والدین قادر به انتقال آن ها به یک کلینیک یا مرکز آموزشی برای درمان نیستند.
ب) کودکانی که والدین آن ها درمان را در خانه راحت تر می دانند.
ج) کودکانی که بیشترین سود را از درمان در منزل می برند. مانند برنامه های مداخله زودرس پشتیبانی می کنند.
محیط خانه به عنوان یک متغیر حیاتی در اثربخشی مداخله زودهنگام در نظر گرفته می شود. مشخص شده است که هر دو برنامه مداخله زود هنگام در خانه و در مرکز موثر هستند. بعضی از والدین با منابع موجود ممکن است به دلیل راحتی در خانه، کاردرمانی کودکان در منزل را برای فرزندشان ترجیح دهند. چنین درمانی ممکن است استرس والدین را نیز کاهش دهد. مشکلات مربوط به حمل و نقل ممکن است یکی دیگر از دلایل ترجیح دادن کاردرمانی در خانه نسبت به درمان در مرکز کاردرمانی باشد. این مشکلات عبارتند از:
الف) فاصله بسیار زیاد از خانه تا مرکز کاردرمانی
ب) کودکی شکننده یا دارای اختلال شدید پزشکی که نیاز به مراقبت های پزشکی پیچیده دارد
ج) سایر مسئولیت های والدین مانند مراقبت از سایر خواهران و برادران و اشتغال والدین.
کاردرمانی در منزل در مقابل کاردرمانی در مرکز
کاردرمانی کودکان در منزل با کاردرمانی در مرکز متفاوت است. تا حدی مداخله تحت تأثیر محیطی است که در آن اتفاق می افتد. خانه کودک با ارزش های سیستم خانواده، وضعیت اقتصادی اجتماعی و سازگاری های خاص خود کودک همراه است. زمینه های مورد توجه متخصصان کاردرمانی در این زمینه کاری عبارتند از:
الف) نقش درمانگر
ب) تعامل با خانواده
ج) چالش های خاص محیط خانه
د) ارزش ها و موضوعات فرهنگی اجتماعی.
نقش درمانگر در کاردرمانی در منزل
تغییر از درمان کلینیکی به کاردرمانی در منزل، درمانگر را ملزم می کند تا با مدل خواسته های خدمات در خانه سازگار شود. یکی از سازگاری های آشکار تفاوت در نقش ها و مسئولیت های سایر متخصصان در کلینیک های مراقبت های بهداشتی است. در تنظیمات بالینی، پزشک معمولاً هماهنگ کننده مراجع است و روند پایداری را تعیین می کند. سایر متخصصان ممکن است خدمات مختلفی را که یک کودک نیاز دارد، دریافت کند، هماهنگ کنند.
در مقابل، وقتی کاردرمانی کودکان در خانه ارائه می شود، روش ها و اولویت های درمانی توسط درمانگر تعیین می شوند. کاردرمانی در منزل اغلب چشم انداز واقع بینانه و مرتبطی را ارائه می دهد که به راحتی در محیط کلینیک در دسترس نیست. این دیدگاه در فعالیت های زندگی روزمره که به طور عملی در خانه انجام می شود، به وضوح دیده می شود. به عنوان مثال، در خانه یک دختر 13 ساله مبتلا به کوادری پلژی اسپاستیک شدید، می تواند روال درمان و مهارت های بهداشت شخصی و پانسمان را که در طول درمان کلینیکی قادر به دریافت آن نبود، در خانه دریافت کند. در کلینیک، او تمایل به مقاومت داشت و از شرکت در آن اجتناب می کرد.
همکاری نزدیک با مادر دختر و مستقر بودن درمانگر در خانه یک روال مراقبت از خود برای دختر ایجاد کرد و به مادر کمک کرد تا برای دخترش حد و مرز تعیین کند. یک مزیت مهم کاردرمانی در خانه این است که فرصت های مهم را برای مشاهده آنچه در خانه اتفاق می افتد فراهم می کند، این اغلب به معنای ملاقات و کار با اعضای خانواده و فامیل دوستان و افراد مهم دیگر است و ارائه اطلاعات حمایتی و راهکارهای مدیریتی، به عنوان مثال، مادر دختر 13 ساله اسپاستیک دچار کمردرد مزمن بود، درمانگر توانست به او در مورد استفاده صحیح از آناتومی بدن آموزش دهد تا در هنگام کمک به کمر آسیب نبیند.
خانواده ای که وابستگی زیادی به درمانگر دارد ممکن است در برابر خاتمه درمان در منزل مقاومت کند. با این حال، هنگامی که پیشرفت ها دیگر مشخص نیست و یا هنگامی که اهداف درمانی حاصل شده است یا وقتی مدل خدمات دیگری معرفی شده است، باید برنامه ریزی برای خاتمه دادن آغاز شود.
تعامل با خانواده در کاردرمانی در منزل
حفظ نقش حرفه ای می تواند در محیط خانه مشکل ساز شود، از آنجا که درمانگر در خانه خود یک ویزیتور است، والدین ممکن است سعی کنند بیشتر از این که به عنوان یک فرد حرفه ای باشند، با درمانگر ارتباط برقرار کنند. آن ها ممکن است غذا و نوشیدنی، مکالمه اجتماعی و دعوت به امور خانواده را ارائه دهند. گاهی اوقات، خانواده ها همچنین به درمانگران هدایای شخصی مربوط به رویدادهای خاص بدهند و یا مشکلات و تعارضات خانوادگی بر روند درمان بلافاصله و در حین معالجه در منزل آشکار شود.
ممکن است درمانگران با این مشکلات روبرو شوند یا با بحران های پیش بینی نشده خانوادگی مواجه شوند و قبل از اینکه کودک بتواند معالجه شود، درمانگر مجبور به ترک مراجع شود، در چنین مواقعی متخصصین کاردرمانی کودکان ممکن است در جدایی خود از موقعیت های خانوادگی مشکل داشته باشند و ممکن است مستقیماً یا به طور غیرمستقیم درگیر پویایی خانواده شوند، ارتباط بین درمانگر و والدین ممکن است با کار در خانه تسهیل شود، زیرا بیان احساسات واقعی خود در خانه برای والدین آسان تر از درمانگاه غیر شخصی است.
بنابراین، والدین احتمال دارد از مراجعه به پزشکان ابراز نگرانی کنند یا به دنبال نظرات درمانگر در مورد مسائل پزشکی، رشدی، آموزشی و حتی شخصی باشند، در این هنگام نقش مشاور می تواند گسترده باشد، این نقش مستلزم داشتن مهارت در برخورد با احساسات و واکنش های والدین و همچنین دانش در مورد ناتوانی کودک و منابع و برنامه های موجود جامعه، خدماتی که در مرکز کاردرمانی به راحتی قابل دستیابی هستند، مانند خدمات اجتماعی و مشاوره که ممکن است به راحتی در دسترس این افراد نباشد.
شرایط استفاده از کاردرمانی در منزل
برنامه مداخله ای که شامل خانواده می شود ممکن است در خانه آسان تر باشد، بحث در مورد برنامه کاردرمانی کودک با اعضای خانواده فرصت هایی برای آموزش مدیریت خانه را فراهم می کند، در حالی که برخی از درمانگران مشارکت خانواده را در درمان توصیه می کنند، دیگران این كار را نمی كنند.
قبل از تصمیم گیری در مورد وجود خانواده در یک برنامه درمان خانگی، درمانگر خصوصیات خانواده و محیط خانه، سبک های تعامل خانوادگی و تمایل اعضای خانواده برای شرکت در درمان را در نظر می گیرد، انتظارات مشارکت والدین در درمان خانه ممکن است متفاوت باشد و بر این اساس جلسه درمان با جلسه درمان و درمانجو با درمانجو متفاوت است.
درمانگران باید تأثیر احتمالی مشارکت خانوادگی را در کل واحد خانواده در نظر بگیرند. پیشرفت کودک نباید به ضرر بقیه اعضای خانواده باشد. والدین باید بتوانند از زمان معالجه به عنوان فرصتی برای تعامل با سایر فرزندان خود، انجام امور خانه داری، یا معاشرت استفاده کنند یا نظاره گر درمان کودک خود باشند.
چالش های خاص کاردرمانی در منزل
درمانگران کاردرمانی در منزل ممکن است نسبت به درمانگرانی که در مرکز کاردرمانی کار می کنند، کنترل و نفوذ آن ها در تغییر عناصر محیط کمتر باشد. محیط کلینیکی که به طور خاص برای درمان بیمار تنظیم و آماده شده است، به حداقل تغییرات برای درمان نیاز دارد، مانند موقعیت مکانی تجهیزات و انتخاب لوازم بازی، محیط خانه غالباً نیاز به تعدیلات اساسی برای درمان دارد.
ممکن است لازم باشد که استفاده از تلویزیون یا رادیو را محدود کنید، حضور خواهر و برادر یا حیوانات خانگی را محدود کنید یا اسباب کشی کنید. اکثر والدین در صورت آگاهی از اهداف درمانی کاردرمانگر، قادر به انجام تنظیماتی هستند، بعضی از خانه ها ممکن است آلوده شوند و منجر به انجام فعالیت های درمانی روی زمین شود در این موارد، درمانگران می توانند کودک را در دامن خود یا روی سطح مبلمان درمان کنند.
کمبود تجهیزات و فضای محدود، نیاز به انعطاف پذیری درمانگران مستقر در خانه دارد. موفقیت در درمان ممکن است به این محدودیت ها بستگی داشته باشد. فعالیت ها و اهداف عملکردی ممکن است از طریق حل مسئله و کاربردهای خلاقانه حاصل شود. به عنوان مثال، یک دوره مانع با وسایل آشپزخانه و وسایل منزل برای کودک 5 ساله با تأخیر در رشد ایجاد شد تا اهداف درمانی را برآورده کند. ادغام وسایل بازی خود کودک در درمان ممکن است معنی دارتر از استفاده از تجهیزات کلینیک باشد. چالش استفاده از محیط کودک برای دستیابی به اهداف درمانی ممکن است برای درمانگران مستقر در خانه جالب باشد.
کاردرمانی در خانه ممکن است نیاز به کاردرمانگر داشته باشد تا وسایل اساسی را خریداری کند. گزینه های دیگر برای خرید تجهیزات عبارتند از:
الف) تشکیل شبکه ای از درمانگران که می توانند تجهیزات را با هم جمع کنند و به اشتراک بگذارند.
با این وجود صرف زمان به یک کلینیک برای گرفتن ابزار ارزیابی نسبت به خرید آن ممکن است به صرفه نباشد. یکی از مزیت ها و موضوعات فرهنگی اجتماعی حضور در خانه درمانجو این است که به پزشکان این امکان را می دهد تا از این موضوع آگاه شوند که ارزش های خانواده یعنی احساسات فردی در مورد فعالیت ها و ناتوانی ها، در فرهنگ ها و شخصیت ها چگونه متفاوت است.
بر فرض مثال پدر ورزشکار پسری با فلج مغزی خفیف از ناتوانی پسرش در شرکت در ورزش های رقابتی ناامید شد. خانواده دیگری که فرزندشان دارای معلولیت های مشابه بود، اهمیت بیشتری در فعالیت های فکری قائل بودند و توانستند محدودیت های فرزند خود را در مورد ورزش های رقابتی بپذیرند.
کاردرمانی در منزل با والدین حاضر همچنین به کودکان امکان می دهدف نگرانی ها و دیدگاه های خود را به اشتراک بگذارند. حساسیت به وضعیت اقتصادی و اجتماعی کودک در محیط طبیعی وی افزایش می یابد. انتخاب اسباب بازی ها و فعالیت های مناسب باید با ارزش های فرهنگی خانواده مطابقت داشته باشد. به عنوان مثال، برای یک کودک در دوره پیش دبستانی با تأخیر رشد که تحت تأثیر ارزش ها وهنجارهای خانواده است، نوارهای صوتی داستان ها و آهنگ های مذهبی موجود در خانه در جلسات درمانی ادغام شدند که با ارزش های خانواده مطابقت پیدا کند.
آوردن اسباب بازی های گران قیمت برای یک جلسه کاردرمانی به خانه ای که از نظر اقتصادی محروم است، می تواند والدین را ناراحت کند و به آن ها احساس عدم توانایی تأمین آنچه بهترین حالت برای كودك است بدهد. باید در انطباق و انتخاب اسباب بازی از لوازم خانگی یا پیشنهادات خرید اسباب بازی های ارزان قیمت موجود در بازار، هوشمندانه و خلاق بود. مشارکت خانواده در ساخت یا اصلاح یک اسباب بازی یک هدف مهم درمانی است. به عنوان مثال، مادر کودک خردسال مبتلا به فلج مغزی تشویق شد که از یک جعبه مسواک و لوبیا و یک اسباب بازی کششی از یک ظرف بلغور جو دوسر که با ماکارونی پر شده بود و یک رشته به طرفین آن متصل شده بود، یک جغجغه درست کند.
مادر تا زمانی که این پیشنهاد مطرح نشده بود، از اینکه می تواند از کالاهای خانگی برای تحریک رشد کودک خود استفاده کند، آگاه نبود. علاوه بر این، ممکن است از والدین خواسته شود تا با جمع آوری اشیاء خانگی که در طول درمان کودک استفاده می شود، به درمانگر کمک کنند. این موارد فرصت ها را برای درمانگر فراهم می کند تا رفتارهای خاصی را برای والدین الگو کند و به والدین اجازه می دهد تا در درمان کودک سهیم باشند.
کار با یک خانواده ثروتمند ممکن است نگرانی های دیگری ایجاد کند. از آنجا که این خانواده ها هزینه های درمان فرزندشان را پرداخت می کنند، ممکن است انتظارات ویژه ای داشته باشند. والدین ثروتمند کودک مبتلا به اختلال عملکرد یکپارچه حسی، تمام تجهیزات مورد نیاز و وسایل بازی مورد نیاز برای درمان فرزندشان را خریداری کردند، اما کیفیت و شکل ظاهری تجهیزات در خانه برای این خانواده مهم بود، زیرا آن ها برای دستیابی به ظاهر طبیعی پسرشان ارزش زیادی قائل بودند. تلاش های مشترک و نگرانی آن ها در مورد مهارت و ظاهر لباس پوشیدن منجر به تغییراتی جزئی در لباس پوشیدن وی شد. همچنین یک برنامه پانسمان شخصی برای مدرسه وی ایجاد شد. از نظر این خانواده، ظاهر نرمال تر کودک مهم تر از نیاز به مهارت های خود مراقبتی او بود.
محدودیت های کاردرمانی در منزل
ارائه درمان در خانه محدودیت هایی دارد. ممکن است محیط خانه برای برخی از روش های درمانی یا تکنیک های مورد استفاده در کلینیک مناسب نباشد. به عنوان مثال، استفاده از تکنیک های یکپارچگی حسی با کودک مبتلا به یادگیری ممکن است به دلیل ماهیت درمان، محدودیت های فضایی و نیازهای طولانی به تجهیزات دشوار باشد.
مزایایی چون پوشش پزشکی، زمان تعطیلات و مرخصی استعلاجی ممکن است از موارد نگران کننده برای درمانگرانی باشد که به صورت تمام وقت در منزل درمان می کنند. در میان این تلاش برای مقابله با مشکلات خاصی که در درمان کودک وجود دارد، باید مشاوره گرفته شود. به عنوان مثال، والدین یک کودک 5 ساله با اختلالات یادگیری در برقراری ارتباط با یکدیگر و تعیین محدودیت برای فرزندشان مشکل دارند.
آن ها درمانگر را در یک روش منفی زیر سوال می بردند و رفتار کودک را پس از هر جلسه مورد امتحان قرار می دادند. مشاوره با یک خانواده درمان روشن کرد که والدین از پزشک برای مقابله با مشکلات زناشویی خود استفاده می کنند. سپس مشاور این رفتار والدین را متوقف کرد و یک رویکرد درمانی را که با رفتار کودک در طول درمان سر و کار داشت، توسعه داد. در این حالت شناخت پویایی خانواده به درمانگر اجازه می دهد كه با والدین رفتار جدی تری داشته باشد.
مهارت های مدیریتی و سازمانی قوی برای کاردرمانگر منزل ضروری است. ساختار وهماهنگی موثر همه جانبه در یک روز کاری به یک وظیفه اصلی تبدیل می شود. تماس برای بحث در مورد ارجاع و پیشرفت بیمار، مستند کردن درمان ها، تنظیم برنامه ها، نگهداری سوابق مالی و مسافرت به خانه مشتریان همه وقت گیر است و از آنجا که ممکن است بعضی از این وظایف به طور رسمی در ساختار روزانه کاردرمانگر لحاظ نشود، درمانگر باید زمان لازم برای هر یک و هزینه های مربوط به تجزیه و تحلیل کل درآمد را در نظر بگیرد.
کار در شرایط خودمختار درمان در منزل نیاز به دانش بنیادی، تجربه بالینی قابل توجه، اعتماد به نفس و اعتماد به قضاوت های حرفه ای فرد و توانایی اثبات تلاش بدون پشتوانه دارد. مرور تحقیقات اخیر، حفظ ارتباطات حرفه ای و شرکت در جلسات و دوره های آموزش مداوم، برای یک کاردرمانگر مستقر در خانه را به منظور ارتقاء مهارت های بالینی واجب است.
نتیجه
کاردرمانی در منزل یک محیط کلینیکی را ارائه می دهد که در آن کاردرمانگران می توانند کنترل و انعطاف بیشتری در عمل خود داشته باشند. درمانگران در محیط خانه، شیوه های درمانی را متناسب با شرایط محیط تنظیم می کنند. چالش یافتن راه حل های خلاقانه و مناسب برای تأمین نیازهای رشد کودک می تواند هیجان انگیز باشد. روابط با اعضای خانواده نیز می تواند رضایت شخصی و حرفه ای داشته باشد. این مقاله موارد درمانی مهم برای کاردرمانگرانی که با کودکان و نوجوانان در خانه کار می کنند، مشخص کرد. آگاهی درمانگران از این موارد آن ها را قادر می سازد تا به تقاضای این مدل ارائه خدمات پاسخ دهند.
کلینیک کاردرمانی آریان با استفاده از روش های نوین کاردرمانی به کودک شما جهت بهبود مهارت های حسی و حرکتی، تعادلی و تنظیم رفتار در منزل کمک می کند. کلینیک آریان با خدماتی از قبیل بازی درمانی، گفتاردرمانی، تمارین حرکتی و حسی و خدمات متنوع دیگر آماده ی خدمت رسانی به شما عزیزان می باشد. جهت تعیین وقت قبلی با مرکز کاردرمانی آریان تماس بگیرید.
مطالب پیشنهادی: