کاردرمانی برای غلبه بر مشکلات توالت رفتن در کودکان مبتلا به اوتیسم

رویکردهای کاردرمانی برای غلبه بر مشکلات توالت رفتن در کودکان مبتلا به اوتیسم

به طور کلی، کودکان اوتیسمی اگربتوانند کاری را به طور مستقل انجام دهند، یک پیروزی برای خانواده تلقی می شود. مهمترین هدف برای همه کودکان مبتلا به اوتیسم این است که آنها به طور مستقل عمل کنند و فعالیت های خود مراقبتی مانند تغذیه، لباس پوشیدن و توالت کردن را انجام دهند. متأسفانه، دستورالعمل‌های آموزشی منتشر شده یا برنامه‌های راهنمایی عمدتاً بر بهبود مهارت‌های ارتباطی و شناختی تمرکز دارند، در حالی که به نظر می‌رسد حوزه‌های مرتبط با مهارت‌های خودمراقبتی عمدتاً مطالعه‌نشده یا بسیار کم مطالعه شده‌اند. همانطور که قبلاً بحث شد، کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب با مشکلات مختلفی مواجه هستند. استفاده از توالت که با امتناع از رفتن به اتاق توالت و نشان دادن رفتار منفی یا پرخاشگرانه جهت گیری و بیان می شود. مطالب ارائه شده در تحلیل های مطالعاتی گذشته نگر اظهار می کند که استفاده از توالت با مشکلات زیادی مواجه است و غلبه بر مشکل تنها زمانی امکان پذیر است که دلیل اصلی شناسایی شود. به گفته نویسندگان، دلایل زیادی وجود دارد. اما چندین دلیل اصلی وجود دارد. با تجزیه و تحلیل مقالات، مشکلات زیادی وجود دارد که ناشی از اختلال در احساس درونی یک نوع انسداد درشکم است، زمانی که کودک احساس نمی کند مثانه یا روده پر است، نمی تواند انقباضات روده را انجام دهد، فشرده سازی هنگام ادرار کردن را حس نمیکندو یا احساس نمی کند که لباس خیس است. مشکل اصلی بعدی که نویسندگان به آن اشاره می کنند، اختلال پردازش حسی است. عملکرد غیر طبیعی روده، به دلیل غذا یا هر دلیل فیزیولوژیکی، نیز مانع بسیار بزرگی برای غلبه بر مشکلات توالت به موقع است. در چنین مواردی، خانواده و کاردرمانگر الزاماً با پزشک مربوطه همکاری می کنند. انتخاب غذای کودکان مبتلا به اوتیسم نیز در اینجا نقش زیادی دارد. اغلب، این کودکان به دلیل حساسیت زیاد یا ‌حساسیت کم دهان، غذاهای مشابه می‌خورند، و از مواد مغذی که عملکرد طبیعی روده را پشتیبانی و تنظیم می‌کنند، محروم می‌مانند (ویلر، 2007). نویسندگان اغلب خاطرنشان می‌کنند که مصرف کم مایعات می‌تواند دلیل مشکل در استفاده از توالت باشد. به دلیل این مشکل، مجدداً در تشکیل و ترشح ترشحات دچار مشکل می شویم. چنین کودکانی ممکن است چند روز تا یک هفته مدفوع نداشته باشند. همه اینها می تواند به یک چرخه معیوب تبدیل شود. کودک مدفوع ندارد، حالت تهوع دارد، اغلب تب دارد، احساس بدی دارد، نمی‌خواهد غذا بخورد یا آب بنوشد و اگر غذا نخورد، فرآیند دفع مشکل می‌شود (MacAlister, 2014).

همچنین اغلب توسط نویسندگان ذکر شده است که گاهی اوقات دشواری استفاده مستقل از توالت، رفتار کلیشه ایی کودکان مبتلا به اوتیسم است، آنها از استفاده از توالت ها یا توالت های مختلف خودداری می کنند. آنها به طور بی پایان درب توالت را باز و بسته کنند و دکمه فلاش را فشار میدهند (Benni, 2019). با تجزیه و تحلیل نتایج تحقیقات خودمان، مشخص شد که مشکلات اصلی در مقالات قبلی نیز بدون توجه به ویژگی های فرهنگی اجتماعی و روانی ما درکشور یافت می شود.

اکثریت والدین کودکان مبتلا به اوتیسم که در این نظرسنجی شرکت کردند، نشان دادند که در استفاده از توالت مشکلات متعددی دارند. با تجزیه و تحلیل نتایج نظرسنجی مشخص شد که اکثریت کودکان دارای مشکلات مختلف اختلال پردازش اطلاعات حسی هستند که در مقالات نیز به آن اشاره شد. والدین همچنین خاطرنشان کردند که اغلب کودکان از اتاق توالت و توالت می ترسند. اصولاً غلبه بر چنین مشکلاتی برای والدین بسیار دشوار است. آنها مجبورند برای مداخله به یک متخصص مناسب، یک کاردرمانگر مراجعه کنند. با کمال تعجب، اکثریت کودکان به مراکز مختلف توانبخشی مراجعه می کنند و مداخلات حرفه ای خاصی انجام می دهند، اما همچنان مشکلات استفاده از توالت مشهود است. در نتیجه نظرسنجی همچنین مشخص شد که اکثریت قریب به اتفاق والدین هیچ ایده ای ندارند که از چه سنی یا چگونه فعالیت استفاده از توالت را شروع کنند یا زمانی که شروع می کنند و با عوارض مختلفی مواجه می شوند، نمی دانند چگونه می توانند بر آن غلبه کنند. عمدتاً اقدامات خودمراقبتی والدین برای کودکان اوتیستیک - انجام کارها برای کودک - از ایجاد هویت در آنها جلوگیری می کند. غلبه بر مشکلات توالت کردن کودک یک حوزه جداگانه و ویژه از کاردرمانی است. در این مورد، هدف کاردرمانگر آموزش گام به گام به کودک برای غلبه بر مشکلات خاص و همچنین رشد توانایی کودک در استفاده مستقل از توالت است. بنابراین، حرفه کاردرمانی به عنوان حرفه توانبخشی و مشاهده محور، برای رشد مهارت های زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم اهمیت فوق العاده ای دارد. مبتلایان به اوتیسم غلبه بر مشکلات استفاده از توالت را یک مشکل بزرگ می دانند.

 در عین حال، اکثریت قریب به اتفاق والدین از کار کاردرمانگر و اهمیت مداخله حرفه ای او که می تواند زندگی روزمره و فعالیت های کودک را در زمینه های مختلف تغییر و بهبود بخشد، بی اطلاع هستند. لازم به ذکر است که اکثریت فرزندان والدینی که در پژوهش شرکت کرده‌اند به مراکز مختلف توانبخشی مراجعه می‌کنند و از خدمات خاصی استفاده می‌کنند که ممکن است ارائه شود، اما خدماتی را دریافت نمی‌کنند که به حل مهمترین مشکل آنها کمک کند. زیرا تقریباً هیچ مرکز ارائه خدمات توانبخشی مجهز به چنین امکاناتی در تهران وجود ندارد که در آن امکان انجام اقدامات کاردرمانی برای ارتقای مهارت های استفاده از توالت وجود داشته باشد.

در تحقیقات انجام شده مشخص شد که کودکان مبتلا به اوتیسم و ​​والدین آنها که اغلب با مشکلات ناشی از مشکل فوق روبرو می شوند، باید به تنهایی بر آنها غلبه کنند یا از متخصصان ارائه دهنده خدمات خصوصی کمک بگیرند. خدمات مشابه بیشتر در منزل ارائه می شود و هزینه آن توسط والدین پرداخت می شود. در واقع همه والدین قادر به پرداخت هزینه چنین مداخلاتی نیستند و در نهایت والدین مجبور به حل مشکل خود می شوند که به ندرت نتیجه مثبتی دارد. در نتیجه، بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب هرگز بر این مشکل غلبه نمی کنند. کاربرد در عمل و کارهای بعدی •از نتایج تحقیق مشخص شد که والدین کودکان مبتلا به اوتیسم نمی دانند چگونه مشکلات استفاده از این یا آن را حل کنند.

 توالت. این روند کاملاً پیچیده است و برای حل مؤثرتر مشکل باید اعضای خانواده کودک در فرآیند کار مشارکت داشته باشند که قطعاً سطح آگاهی والدین را افزایش می دهد و مشارکت و ثبات والدین را در کار انجام شده تضمین می کند. ایجاد شرایط مناسب در اتاق‌های توالت در مراکز توانبخشی و مکان‌هایی که کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد، بسیار مهم است که به متخصص و والدین این امکان را می‌دهد تا مداخله مؤثری انجام دهند که به بر مشکلات سریعتر غلبه کنید.•همچنین مطلوب است که کلاس های درمانی فردی تامین مالی شود؛ ارائه ویزیت در منزل نیز تاثیر مثبتی در جهت حل سریع این مشکل خواهد داشت.•والدینی که در تحقیقات انجام شده به عنوان بخشی از کار نهایی نیاز به مداخلات کاردرمانی را نه تنها در مراکز توانبخشی بلکه در مهدکودک‌ها برجسته کرد. بنابراین، برای انجام این تحقیق، منابع و مقالات علمی زیادی مورد مطالعه قرار گرفت، سپس کار پژوهشی واقعی انجام شد که در نتیجه داده‌های کمی به‌دست‌آمده به ما اجازه داد تا به نتیجه زیر برسیم.

در کودکان مبتلا به اوتیسم، رشد مهارت‌های خودمراقبتی بسیار کند است و در برخی موارد ممکن است اصلاً چنین مهارت‌هایی وجود نداشته باشد. از این رو توسعه این حوزه تحت کنترل والدین و متخصصان است، هرچه متخصص بیشتر به والدین اطلاع دهد و آموزش دهد، به استقلال کودکان کمک می کند تا زندگی را تا حد امکان آسان و دلپذیر کنند. طی تحقیقات انجام شده، مشخص شد که مشکلات استفاده از توالت زیاد است و ابزارهای غلبه بر آنها بسیار متفاوت است. در واقع مشخص شد که حتی با مراجعه به متخصص مناسب، همیشه نمی توان به طور کامل بر این مشکلات غلبه کرد.

اگر مشکل استفاده از توالت مطرح شد، لازم است یک برنامه مداخله فردی برای هر کودک تهیه شود، تا کارهای بعدی برای غلبه بر مشکلات گام به گام انجام شود. در صورت امکان، درمان را نه تنها در مراکز توانبخشی، بلکه در خانه، مهدکودک، مدرسه و... سازماندهی کنید. برای تقویت اثربخشی درمان، تا حد امکان اعضای خانواده، معلمان، مربیان و... را در فرآیند کار مشارکت دهید. نیاز زیادی به ایجاد بسترهای آگاهی و سازماندهی دوره های مختلف وجود دارد که نحوه غلبه بر مشکلات استفاده از توالت مشابه را آموزش و آموزش می دهد.