ویژگی های چهره ای متمایز در خواهر و برادرهای کودکان مبتلا به اوتیسم
طبق تحلیل مطالعاتی جدیدی درزمینه کاردرمانی کودکان اوتیسم مشخص شد ، خواهر و برادرهای کودکان مبتلا به اوتیسم، مثل افراد مبتلا به این اختلال دارای چهره های مردانه تری هستند. این تحلیل، ویژگیهایی مثل پیشانی بلند و بینی طویل تر را به عنوان ویژگیهای مردانه، در نظر گرفته است.
مطالعه‌ای در سال 2017 به این نتیجه رسید که کودکان اوتیسمی فارغ از جنسیتشان نسبت به گروه کنترل دارای چهره پسرانه تری هستند. نتایج مربوط به خواهر و برادرها هم از مطالعه مذکور به دست آمده است. اعضای خانواده کودکان اوتیسمی هم صفات شناختی و رفتاری خفیف همین اختلال را نشان دادند که تحت عنوان فنوتیپ گسترده اوتیسم یا broad autism phenotype معروف است. طبق این مطالعه جدید در کاردرمانی کودکان اوتیسم، اعضای خانواده می توانند صفات جسمانی مشابه مبتلایان را هم نشان دهند.
طیق تحقیقات کاردرمانی در زمینه اوتیسم و به گفته اندور وایتهاوس، مدیر و استاد پژوهش حوزه اوتیسم در انستیتوی کودکان تلتون در پرت استرالیا: مغز و چهره به طور همزمان و در هماهنگی نزدیکی یا یکدیگر رشد پیدا می کنند. هر عامل زیست شناختی که روی رشد مغز اثر دارد می تواند ساختار چهره را هم تحت تأثیر قرار دهد.
این نتایج با نظریه مغز افراطی مردانه یا extreme male brain theory در کاردرمانی اوتیسم و توانبخشی ذهنی کودکان هماهنگ است که صفات اوتیسم را در سطح اغراق آمیز صفات مردانه متداول در نظر میگیرد؛ مثل اینکه مبتلایان به جای نگاه همدلانه، نگاه نظامند به همه چیز دارند. طبق این نظریه، این صفات مردانه به خاطر افزایش شدید هورمون تستسترون در داخل رحم است.
وایتهاوس و همکارانش، چهره پسرانه را در مطالعه سال 2015 روی افراد عادی که در زمان تولدشان در معرض سطوح بالای تستسترون داخل رحم قرار داشتند، گزارش کردند. براساس این مطالعه جدید همین شرایط برای افراد مبتلا به اوتیسم و خواهر و برادرهایشان هم صادق است.
به اعتقاد سیمون بارون کوهن، مدیر مرکز پژوهش اوتیسم در دانشگاه کمبریج انگلستان که در این مطالعه شرکت نداشت، نتایج مطالعه مذکور می تواند مواجهه با تستسترون یا حتی عوامل ژنتیکی ارثی را نشان دهد که روی اوتیسم و ساختار چهره اثر دارند. به گفته او: نیازمند مطالعه بیشتر در این حوزه هستیم.
ظاهر پسرانه به شکل زیر مورد مطالعه قرار گرفته است:
وایتهاوس و همکارانش تصاویر 3 بعدی از چهره های 40 دختر و 40 پسر تهیه کردند که هیچکدام سابقه خانوادگی اوتیسم نداشتند و 2 تا 12 ساله بودند.
آنها با استفاده از کامپیوتر، 13 نقطه مختصاتی را روی این چهره ها قرار دادند (آنها از همین نقاط برای سنجش مردانگی چهره ها در مطالعه سال 2017 استفاده کرده بودند). سپس فاصله میان این 11 جفت مختصات را اندازگیری کردند.
از یک الگوریتم کاردرمانی و توانبخشی کودکان برای پیش بینی جنسیت کودک با استفاده از این اندازه ها استفاده شد که با دقت 95 تا 96 درصد و بر اساس مردانگی چهره، جنسیت کودکان را طبقه بندی میکرد.
سپس پژوهشگران و متخصصین کاردرمانی از همین الگوریتم برای محاسبه نمرات مردانگی چهره های 30 پسر و 25 دختر 2 تا 12 ساله که برادر و خواهرهای اوتیسمی داشتند، استفاده نمودند. این نمرات، اندازه های حاصل از شرایط چهره هر کودک را با مقدار متوسط آن جنسیت مقایسه میکرد. این مقدار متوسط از مجموعه جدید 69 پسر و 60 دختری که سابقه اوتیسمی نداشتند، به دست آمده بود.
طبق یافته های پژوهشگران، برادر کودکان مبتلا به اوتیسم، چهره های مردانه تری نسبت به مقادیر متوسط پسران عادی داشتند. همین شرایط برای خواهران هم برقرار بود. یافته ها در 16 ژانویه در مجله Translational Psychiatry به چاپ رسید.
چهره های خواهران به اندازه دختران اوتیسمی مطالعه 2017، مردانه نبود در حالیکه برادران تفاوت معناداری با پسران اوتیسمی نداشتند. به گفته وایتهاوس برادران کودکان مبتلا به اوتیسم بهتر از خواهران مبتلایان، اثر مردانگی را نشان می دهند.
به گفته تایو اوبافمی اوجایی استادیار مهندسی الکتریک در دانشگاه ایالتی میسوری در اسپرینگفیلد که در این مطالعه حضور نداشت؛ هنوز مشخص نیست که آیا مردانگی مشاهده شده در خواهر و برادران کودکان اوتیسمی با فنوتیپ گسترده اوتیسم در ارتباط هست یا نه؟
به گفته او: اگر پژوهشگران کاردرمانی داده های سایر صفات شناخته شده اوتیسم را هم ارزیابی می کردند، بهتر بود.
به گفته وایتهاوس، تیم پژوهشی او در حال تحلیل مردانگی چهره در میان والدین کودکان اوتیسمی هستند تا ارثی بودن این صفات یا مواجهه کودکان با تستسترون در فضای رحم را مشخص نمایند. همچنین در حال ارزیابی ریخت شناسی چهره کودکان یک ساله هستند تا نحوه ظهور مردانگی زودرس در چهره را ارزیابی نمایند.
لینک منبع