این مطالعه نامزدهای بالقوه استفاده مجدد از دارو را برای درمان علائم در ASD فهرست می کند

آیا می توانید به یک داروی قدیمی ترفندهای جدید آموزش دهید؟ اگرچه درمان دارویی برای علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم (ASD) در حال حاضر در دسترس نیست، آیا یک داروی موجود می‌تواند درمان جدیدی ارائه دهد، حتی اگر قبلا هیچ ارتباطی با ASD نداشته باشد؟ این سوالی بود که توسط یک مطالعه جدید در مجله Frontiers in Pharmacology پرسیده شد. محققان از یک مدل کامپیوتری استفاده کردند که پروتئین های دخیل در ASD و نحوه تعامل آنها را در بر می گیرد.

آنها با بررسی چگونگی تأثیر داروهای مختلف بر پروتئین ها در سیستم، کاندیدهای بالقوه برای درمان آن را شناسایی کردند. یک داروی رایج ضد اسهال به نام لوپرامید امیدوارکننده‌ترین دارو بود و محققان فرضیه جالبی در مورد اینکه چگونه ممکن است برای درمان علائم ASD کار کند، دارند. برخی از شایع ترین علائم در ASD شامل مشکلات در تعامل اجتماعی و ارتباطات است.

در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان نقص ارتباطات اجتماعی، که علامت اصلی در ASD است، تایید نشده است. با این حال، بیشتر بزرگسالان و حدود نیمی از کودکان و نوجوانان مبتلا به ASD با داروهای ضد روان پریشی درمان می شوند که عوارض جانبی جدی دارند یا در ASD بی اثر هستند.

استفاده مجدد از داروها به عنوان درمان های جدید

در تلاش برای یافتن راهی جدید برای درمان ASD، محققان به استفاده مجدد از داروها روی آوردند که شامل بررسی داروهای موجود به عنوان درمان های بالقوه برای یک بیماری متفاوت است. این رویکرد دارای مزایای فراوانی است، زیرا اغلب دانش گسترده ای در مورد داروهای موجود از نظر ایمنی، عوارض جانبی و مولکول های بیولوژیکی که آنها در بدن با آنها تعامل دارند، وجود دارد.

برای شناسایی درمان های جدید برای ASD، محققان از یک شبکه تعامل پروتئین مبتنی بر کامپیوتر استفاده کردند. چنین شبکه هایی پروتئین ها و تعاملات پیچیده بین آنها را در بر می گیرند. در نظر گرفتن این پیچیدگی هنگام مطالعه سیستم‌های بیولوژیکی مهم است، زیرا تأثیرگذاری بر یک پروتئین اغلب می‌تواند تأثیرات منفی در جای دیگر داشته باشد.

محققان یک شبکه برهمکنش پروتئینی ایجاد کردند که شامل پروتئین های مرتبط با ASD بود. با بررسی داروهای موجود و تعامل آنها با پروتئین ها در شبکه، تیم چندین نامزد را شناسایی کرد که با فرآیند بیولوژیکی زمینه ساز ASD مقابله می کند.

امیدوار کننده ترین دارو لوپرامید نام دارد که معمولاً برای اسهال استفاده می شود. اگرچه ممکن است عجیب به نظر برسد که یک داروی ضد اسهال بتواند علائم اصلی ASD را درمان کند، محققان فرضیه ای در مورد نحوه عملکرد آن ایجاد کرده اند.

از ناراحتی دستگاه گوارش تا ASD

لوپرامید به پروتئینی به نام گیرنده μ-اپیوئیدی متصل شده و آن را فعال می کند که معمولاً تحت تأثیر داروهای مخدر مانند مورفین قرار می گیرد. در کنار اثراتی که معمولاً از یک داروی مخدر انتظار دارید، مانند تسکین درد، گیرنده μ-افیونی نیز بر رفتار اجتماعی تأثیر می گذارد.

در مطالعات قبلی، موش‌های دستکاری شده ژنتیکی که فاقد گیرنده μ-افیونی بودند، نقایص اجتماعی مشابه آنچه در ASD مشاهده می‌شد نشان دادند. جالب توجه است که داروهایی که گیرنده μ-افیونی را فعال می‌کنند به بازیابی رفتارهای اجتماعی کمک می‌کنند.

این نتایج در موش‌ها این احتمال وسوسه‌انگیز را برجسته می‌کند که لوپرامید، یا سایر داروهایی که گیرنده μ-افیونی را هدف قرار می‌دهند، ممکن است راه جدیدی برای درمان علائم اجتماعی موجود در ASD باشد، اما برای آزمایش این فرضیه به کار بیشتری نیاز است. در هر صورت، مطالعه حاضر قدرت این فرض را نشان می دهد که داروهای قدیمی ممکن است واقعا ترفندهای جدیدی یاد بگیرند.