آپراکسی یا کنش پریشی یکی از انواع بیماری های عصبی است که تا کنون به خوبی درک نشده است. عدم درک صحیح این بیماری سبب شده که روش های درمان ان نیز به طور کامل مورد بررسی قرار نگیرند. بنابراین، کار گفتاردرمانگران هنوز هم در تلاشند تا بهترین رویکرد درمانی برای این بیماری را تعیین کنند. بخشی از این امر بدان دلیل است که هنوز در مورد برخی علائم و ویژگی های آپراکسی اختلاف نظرهایی وجود دارد.

متخصصان مغز و اعصاب معتقدند وقتی که فردی مبتلا به آپراکسی می شود، انجام عمل حرکتی خاصی برای او اگر غیر ممکن نباشد بسیار دشوار خواهد بود. البته این بدان دلیل نیست که عضلات اینگونه افراد ناقص هستند، زیرا آنها عضلات کاملا طبیعی ای دارند. انواع مختلفی از آپروکسی وجود دارد که در ادامه به تشریح آنها خواهیم پرداخت

درک آپراکسی دهانی صورتی

هنگامی که فردی به آپراکسی دهانی صورتی مبتلا می شود، نمی تواند به طور ارادی حرکت خاصی را که شامل عضلات صورت است انجام دهد. یک نمونه رایج از این مشکل زمانی اتفاق می افتد که یک فرد قادر به مکیدن لب های خود نیست و نمی تواند چشمک بزند.

درک آپراکسی گفتار

وقتی کسی به آپراکسی گفتار مبتلاست، تکان دادن دهان و زبانش اگر برایش غیر ممکن نباشد، قطعا بسیار دشوار خواهد بود لذا او نمی تواند صحبت کند. این امر بدان دلیل نیست که فرد نمی خواهد صحبت کند بلکه به این دلیل است که عضلات دهان یا زبان او نمی توانند فورا کلماتی را که او می خواهد بگوید تشکیل دهند

درمان آپراکسی

گاهی اوقات بیماری آپراکسی به صورت خود به خود درمان می شود. با این حال، این اتفاق زمانی که کودک شما به آپراکسی توسعه یافته گفتار مبتلاست اتفاق نخواهد افتاد. این فرم از آپراکسی نیاز به درمان دارد. اثربخشی درمان بستگی به ماهیت آپراکسی دارد – بدین معنا که درمان از یک نفر به نفر بعد متفاوت است. برای به دست آوردن بهترین نتایج درمانی، برنامه درمانی باید در راستای رفع نیازهای هر یک از افراد طراحی شود. با این حال، درمان معمولا شامل 3 تا 5 بار مراجعه به پاتولوژیست گفتار درمانی در هفته است. به عنوان یک پدر و مادر، شما نیز باید مهارت هایی را که در طی این جلسات پیشرفته ارائه می شود با فرزند خود تمرین نمایید.

بهبود هماهنگی گفتاری

هنگامی که فرزند شما تحت نظر یک گفتاردرمانگر قرار دارد، این گفتاردرمانگران بارها و بارها با او تمرین می کنند تا صداها و کلمات مختلف را بیان کرده و تلفظ نماید. علاوه بر این انها صداهایی را با هم تمرین می کنند که در هنگام سخن گفتن مورد استفاده قرار می گیرند. این تمرین ها شامل انواع مختلفی از رویکردهای چند گانه است، از جمله تماشای خود در یک آینه و لمس کردن چهره خود در هنگام صحبت کردن.

گاهی اوقات در موارد بسیار شدید آپراکسی گفتار، علائم گفتاری آموخته می شوند تا كودك بتواند به درستی آنها را درك کند. با این حال، اکثر پزشکان هنوز در تلاش هستند تا کودکی که به آنها مراجعه نموده بتواند کلمات مختلف را عنوان کند و بتواند حرکات لازم را با دهان و زبان خود انجام داده و کلمات مختلف را شکل دهد.