تاثیر عوامل ژنتیکی و عصبی بر کاردرمانی کودکان بیش فعال و کم توجه
تازه ترین یافته های کاردرمانی کودکان بیش فعال یا کم توجه درباره تأثیر ژنتیک و عوامل عصبی در بیش فعالی کودکان
مطالعات ژنتیکی و کاردرمانی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی یا کم توجه (ADHD) نشان می دهد که بسیاری از تغییرات ژنتیکی متداول که در یک فرد با هم ترکیب می شوند، باعث افزایش قابل توجهی در خطر می شود. متخصصان تصویربرداری عصبی از تفاوت هایی در نحوه عملکرد مغز کودکان مبتلا به
اختلال بیش فعالی یا
کم توجهی خبر می دهند. با این حال مشخص نیست که چگونه خطر ژنتیکی ممکن است به طور مستقیم با تغییر مدار مغز در افراد مبتلا به
ADHD ارتباط داشته باشد. یک مطالعه جدید در روانپزشکی بیولوژیک علوم شناختی و عصبی، که توسط Elsevier منتشر شده است، ژنتیک ترکیبی و تصویربرداری عملکردی مغز را نشان می دهد که هر دو عامل ژنتیکی و عصبی بر تشخیص علائم
بیش فعالی در کودکان تأثیر می گذارند. در این تحقیق، محققان تجزیه و تحلیل تصویربرداری خود را بر روی مناطق منتخب مغز متمرکز کرده و به طور خاص به ارتباط بین آن مناطق و بقیه مغز در کودکان مبتلا به تشخیص پرداختند.
طبق یافته ها، اتصال یک منطقه به خطر بیشتری از ابتلاء به اختلال بیش فعالی یا کم توجهی مرتبط بود، در حالی که به نظر می رسید قسمت دیگر مغز اثرات ژنتیکی را جبران می کند و شانس تشخیص اختلال بیش فعالی یا کم توجهی در کاردرمانی کودکان را کاهش می دهد. متخصصین کاردرمانی کودکان معتقند اینگونه تحقیقات به درک بهتر چگونگی تغییر عوامل خطر ژنتیکی در قسمتهای مختلف مغز برای تغییر رفتارها منجر می شود و در پاسخ
کاردرمانی کودکان بیش فعال برای والدین به اینکه چرا برخی از کودکان در معرض خطر ژنتیکی بالاتر علائم
بیش فعالی را نشان نمی دهند.
اختلال بیش فعالی یا
کم توجهی نوعی
اختلال روانپزشکی عصبی است که حدود 5 درصد کودکان و نوجوانان و 2.5 درصد از بزرگسالان در سراسر جهان را درگیر می کند. این اختلال با علائم
بی توجهی یا
بیش فعالی همراه با تغییرات زیادی در ارزیابی های
کاردرمانی کودکان مشخص می شود.
رشته کاردرمانی به صورت تخصصی و دقیق به تحلیل و تشخیص رفتارهای این کودکان می پردازد.